Derya Komşul
Köşe Yazarı
Derya Komşul
 

Anne...

Senin bu dünyaya gözlerini açmana vesile olan, kendinden ödün vererek seni var eden, yüce bir varlık... Kimisi annesini başının tacı eder, onu el üstünde tutar; kimisi ise anneliği görev sanıp her şeyi ondan bekler, yıpratır, üzer... Birçok "anne" dediğimiz kadın ise ömrünü çocuklarına adamış, kimi zaman kendini bile unutmuş, varlığını bir kenara bırakıp hep veren taraf olmuş... Ve ne yazık ki, bu fedakarlıkları “zaten görevi” gibi görülerek değersizleştirilmiş; bir dizi haksızlığa uğramış çileli kadın... Oysa bu güzel insan, kendisinin de bu dünyaya yalnızca bir kez geldiğini unutmamalı. Elbette evlat büyütmek büyük bir sorumluluk; ama bu sorumluluğun eşiyle birlikte, karşılıklı iş birliğiyle yürütülmesi gerektiğini düşünüyorum. Anneler, çocuklarının hayatında her an yanlarında olan, yaşamın en önemli köşe taşlarından biridir. Ve bu değer, sadece bir güne sığdırılamayacak kadar büyüktür. Biz onların güçlü duruşlarıyla tutunuruz yaşama. Bir zamanlar çocuktuk, hiçbir şey bilmezdik. Onun adımlarını takip ede ede büyüdük; onun gösterdiği yollarda güvenle yürüdük, eğlendik, öğrendik. Bugün büyüdük, sözde ona ihtiyacımız kalmadı sandık. Ama küçücük bir üzüntüde, ilk koştuğumuz yer yine onun şefkatli kolları oldu. Demek ki yaşımız ne olursa olsun, sevinçte ya da hüzünde, ilk aklımıza gelen hep annemiz. Kalplerimizde hâlâ o çocuk samimiyetiyle, annemizi gerçekten anlamalıyız. O, bizim hayatta hüsrana uğramamamız için elinden gelen her şeyi yaptı. Biz de ona sevgi ve saygıyla karşılık vermeliyiz. Eğer bugün güçlü bir karakterimiz varsa, içimizde hâlâ umut taşıyorsak, bu gücü bizi büyüten o kadından aldığımızı unutmamalıyız. Tüm annelerin ellerinden her gün öpmeli, onlara her gün değerli olduklarını hissettirmeliyiz. Sevgi ve saygıyı sadece bir güne değil, her güne yaymalıyız. Hayat yolculuğunda onları yanımızdan eksik etmemeli, yalnız bırakmamalıyız. Biz yokken onlar vardı. Biz olduktan sonra da onlarla yürümeliyiz. Güçlü bir bağ kurmalı, kendi çocuklarımıza da örnek olacak davranışlar sergilemeliyiz. Annem... Canım annem... Seni seviyorum. Dün de seviyordum, Bugün de seviyorum, Yarın da seveceğim. Sen, beni ben yapan güzel kadın... İyi ki varsın.
Ekleme Tarihi: 11 May 2025 - Sunday

Anne...

Senin bu dünyaya gözlerini açmana vesile olan, kendinden ödün vererek seni var eden, yüce bir varlık...

Kimisi annesini başının tacı eder, onu el üstünde tutar; kimisi ise anneliği görev sanıp her şeyi ondan bekler, yıpratır, üzer...

Birçok "anne" dediğimiz kadın ise ömrünü çocuklarına adamış, kimi zaman kendini bile unutmuş, varlığını bir kenara bırakıp hep veren taraf olmuş... Ve ne yazık ki, bu fedakarlıkları “zaten görevi” gibi görülerek değersizleştirilmiş; bir dizi haksızlığa uğramış çileli kadın...

Oysa bu güzel insan, kendisinin de bu dünyaya yalnızca bir kez geldiğini unutmamalı.

Elbette evlat büyütmek büyük bir sorumluluk; ama bu sorumluluğun eşiyle birlikte, karşılıklı iş birliğiyle yürütülmesi gerektiğini düşünüyorum.

Anneler, çocuklarının hayatında her an yanlarında olan, yaşamın en önemli köşe taşlarından biridir. Ve bu değer, sadece bir güne sığdırılamayacak kadar büyüktür.

Biz onların güçlü duruşlarıyla tutunuruz yaşama.

Bir zamanlar çocuktuk, hiçbir şey bilmezdik. Onun adımlarını takip ede ede büyüdük; onun gösterdiği yollarda güvenle yürüdük, eğlendik, öğrendik.

Bugün büyüdük, sözde ona ihtiyacımız kalmadı sandık. Ama küçücük bir üzüntüde, ilk koştuğumuz yer yine onun şefkatli kolları oldu.

Demek ki yaşımız ne olursa olsun, sevinçte ya da hüzünde, ilk aklımıza gelen hep annemiz.

Kalplerimizde hâlâ o çocuk samimiyetiyle, annemizi gerçekten anlamalıyız.

O, bizim hayatta hüsrana uğramamamız için elinden gelen her şeyi yaptı. Biz de ona sevgi ve saygıyla karşılık vermeliyiz.

Eğer bugün güçlü bir karakterimiz varsa, içimizde hâlâ umut taşıyorsak, bu gücü bizi büyüten o kadından aldığımızı unutmamalıyız.

Tüm annelerin ellerinden her gün öpmeli, onlara her gün değerli olduklarını hissettirmeliyiz.

Sevgi ve saygıyı sadece bir güne değil, her güne yaymalıyız.

Hayat yolculuğunda onları yanımızdan eksik etmemeli, yalnız bırakmamalıyız.

Biz yokken onlar vardı. Biz olduktan sonra da onlarla yürümeliyiz.

Güçlü bir bağ kurmalı, kendi çocuklarımıza da örnek olacak davranışlar sergilemeliyiz.

Annem... Canım annem...

Seni seviyorum.

Dün de seviyordum,

Bugün de seviyorum,

Yarın da seveceğim.

Sen, beni ben yapan güzel kadın...

İyi ki varsın.

Yazıya ifade bırak !
Okuyucu Yorumları (0)

Yorumunuz başarıyla alındı, inceleme ardından en kısa sürede yayına alınacaktır.

Yorum yazarak Topluluk Kuralları’nı kabul etmiş bulunuyor ve 63olay.com sitesine yaptığınız yorumunuzla ilgili doğrudan veya dolaylı tüm sorumluluğu tek başınıza üstleniyorsunuz. Yazılan tüm yorumlardan site yönetimi hiçbir şekilde sorumlu tutulamaz.
Sitemizden en iyi şekilde faydalanabilmeniz için çerezler kullanılmaktadır, sitemizi kullanarak çerezleri kabul etmiş saylırsınız.