Mafya babası haraçlarını toplaması için yeni bir tetikçi bulmuş. Seçtiği adam sağır ve dilsizmiş. Çünkü baba, bu tetikçi yakalanırsa polise fazla bir şey anlatması mümkün olamaz diye düşünüyormuş. Mafya babası, bir gün ödemelerin geciktiğini fark etti ve tetikçiyi odasına aldırttı, bir de işaret dilini bilen tercüman buldu. Tercüman işaretle sordu:   'Para nerede?'   Sağır dilsiz işaretle yanıt verdi:   'Ne parası? Benim paradan maradan haberim yok. Neden bahsettiğinizi anlamıyorum.'   Tercüman tercüme etti:   'Neden bahsettiğinizi anlamıyormuş.'   Baba 38'liği koltuk altından çekip sağır dilsizin beynine dayadı:   'Şimdi sor bakalım, para nerede.'   Tercüman işaretle sordu:   'Para nerede?'   Sağır-dilsiz kan ter içinde, işaretle yanıt verdi:   'Şehir merkezindeki parkta, büyük heykelin olduğu kapıdan girince soldan 3. ağacın kovuğunda iki yüz bin dolar var.'   'Ne söyledi?' dedi baba.   Tercüman yanıtladı:   'Dedi ki, hala neden bahsettiğinizi anlamıyormuş, ayrıca o tetiği çekmek de biraz cesaret istermiş.' Demiş.   Evet aynen bu anlatılan fıkra gibiyiz. Kim kimi kandırır ve kim kimi yutar hesabıyla yaşıyoruz.   Birçok siyasetçi seçmene söz verir ve seçim sonrası ne sözünde durur nede seçmenin halini sorar.   Belediye başkanları ziyaret ve çalışmalar başında sürekli poz vererek çalıştığını ifade eder. Ama gel gelelim Şanlıurfa’da hala değişmeyen tek şey nikah törenlerinin vazgeçilmez şahitleri belediye başkanlarımız.   Dolar yükselirken fiyatlar kat kat artarken ne hikmetse dolar düşünce fiyatlar kat kat değilde gramaj hesabıyla düşer oldu. Yaaa sahtekar dedikse de boşuna demedik. Biz bizi kandırıyoruz ve toplumu sahtekarlığa adapte etmeye devam ediyoruz.   Asgari ücret artsın diye diye yazdık durduk. Yükselen asgari ücret işçiyi sevindirirken kalleş patronlar ve işverenleri üzüverdi. Sinsice düşünüyorlar acaba nasıl işçiyi kandırır maaşını keseriz diye.   Çevremizde dost sandığımız güvendiğimiz kişiler ve şahıslar arkamızdan hiç mi kuyu kazmıyor sanıyoruz. Bizi sevmeyenlerle oturup arkamızdan hiçimi gülmüyorlar! O dost görünümlü sahtekarlar iyi görünmek için binbir kılığa girer ve istediğini almak ve bizleri kullanmak için neler neler etmezler ki. Toplum sahtekarların toplumu olmuş gibi. Kimsenin kimseye güveni kalmamış.   İşçilere işvereni kötüleyen müdür ve şefler işçileri de işverene kötüleyerek kendisini her ortamda iyi göstermez mi?   Yazarlık ve gazetecilik adına bilgisi zayıf olan ve yazmayı çizmeyi bilmeyen şahıslar kopyala yapıştır taktiği ile kendisini topluma göstermeye çalışıyor. Sahtekar kişiliğe hiçbir yerde dur denilmiyor.   Toplumda o kadar çok sahtekar varki ne söylenen sözlere nede yazılan çizilenlere bir anlam veremiyoruz.   Fırsatçılık, ahlaksızlık, dolandırıcılık, düzenbazlık, iftiracılık, dedikoduculuk, gambazlık, menfaatçilik ve daha neler neler…   Bu gidişat iyi değil…